Жетімні монологы (Фариза Оарсынова) Адамдар, адамдар аталсыдар аталдытан лі-а зар татарсыдар. Жалыздытан зарыып ашынанда Мен, сендерді асылдар деп ем, сипайды ау шашымнан деп ем Жо! Тас екен жректері де, Шыншылды деген жо екен тілектеріде. здері оны клгірсіп жасыранменен, Мейірімге сарасыдар! Мейірімге сарасыдар! Тбі содан жазым да табарсыдар. Бір жылы кзарастарыа зарыанымда Соны зі-а баыт ой, амыан ла! Найзаайдай , атылап жанарлары да, Біржола сніп мітім, бала жаным да. Жыртыштар амап аландай тарыпадым ба? ділеттен жрдайсыдар! Тасырет тартпай бір тынбайсыдар Жала тартып сендерге жгіндім барып Тас мсіндерінен тілдім налып, Тадырым мені титтей де еледетпеді, Бейжайлытары орытты, кере беттегі. Мен емес, сендер екенсідер бгінгі аріп. Адалдыа тапшысыдар! рине, данышпансыанда жасысыдар згені асіреттеріне, арайсыдар алайша есінеп млде?! Брібір екен, сендерді кмкерлеріе Біреулерді кзінен жас кетпеді, бл кнде ынды брін... О, адамдар! Сендерді злымдытары, шыдатпай ртеді мені де Не деген пасы едідер! Шуасыз урайды емес пе жасыл егіндер? Мейірім асап, жрегім ансырап тран, Злымдытарымен амшылап тынан Жанымда міт, сенімдер тгесілгенде Латырып тастап кеттідер, кресін жерге Сендерден байлы сраман, Сендерден байлы сраман ліп кетсем де! Алтындарыды алмаспын, тгіп кетсе де, Мейірімге ана мтажбын, білесідер ме? Мейірімге ана мтажбын...
